O książce: 2017 / Geograficznie i historycznie blisko siebie, po upadku ZSRR Białoruś i kraje bałtyckie wybrały ścieżki rozwoju, które są względem siebie polarne. Republika Białorusi ogłosiła się spadkobiercą Białoruskiej SRR, utworzyła Państwo Związkowe z Rosją, uczyniła rosyjski drugim językiem państwowym, porzuciła „terapię szokową”, uratowała fabryki przed zniszczeniem i zachowała model państwa społecznego. Republiki bałtyckie uznały okres sowiecki w swojej historii za „okupację”, przystąpiły do ​​NATO i Unii Europejskiej, zredukowały swoją politykę zagraniczną do funkcji „strefy buforowej” oddzielającej Rosję od Zachodu, w swojej polityce wewnętrznej oparły się na radykalnym nacjonalizmie, przeprowadził twarde reformy rynkowe i zniszczył duży przemysł. Przez wiele lat zachodnie media, politycy i eksperci upierali się, że „Droga Bałtycka” to standard dla byłych republik radzieckich, a Białoruś to „ostatnia dyktatura Europy”. Ale te narzucone stereotypy są przestarzałe. A autor za pomocą danych analitycznych, porównawczych i statystycznych udowadnia: to białoruski, a nie bałtycki model rozwoju jest godny bycia przykładem do naśladowania w przestrzeni poradzieckiej.